İçtihat Bülteni’nden edinilen bilgiye nazaran, davacı-karşı davalı bayan vekili, erkeğin, çok kıskanç olduğunu, bayana ve ortak çocuklara fizikî şiddet uyguladığını, yatağını ayırdığını, baskıcı olduğunu, birlik misyonunu ihmal ettiğini, küçük düşürücü kelamlar söylediğini, ailesi ile görüşmesine müsaade vermediğini, ailesinin evlilik birliğine müdahalesine sessiz kaldığını, hakaret ettiğini, ilgisiz olduğunu, karşı davada dayanılan hadiselerin gerçeği yansıtmadığını, tarafların boşanmalarına ve karşı davanın reddine karar verilmesini talep etti.
Davalı-karşı davacı erkek vekili, asıl davada dayanılan olayların gerçeği yansıtmadığını, bayanın, birden fazla kere sadakat yükümlülüğünü ihlal ettiğini, birlik misyonunu ihmal ettiğini, ortak konutu terk ettiğini, sık sık telefon çizgisini değiştirdiğini, kapalı telefon kullandığını, toplumsal medyada değişik isimlerle hesaplar açtığını sav ederek karşı davanın kabulü ile tarafların 4721 sayılı Kanunu’nun 161 inci ve 163 üncü unsurları kararları gereği boşanmalarına, asıl davanın reddine karar verilmesini talep etti.
İlk Derece Mahkemesi tarafları eşit kusurlu sayıp boşanmaya karar verdi
İlk derece mahkemesi, erkeğin, bayanın üzerine kapıyı kilitlediği, giysisine müdahale ettiği, hakaret ettiği, çok kıskanç olduğu, fizikî şiddet uyguladığı, bayanın ise telefonda öbür erkeklerle görüştüğü, cinsel içerikli fotoğraflar paylaştığı, kendisini toplumsal medyada bekar ve farklı isimlerle hesap açtığı, bu konunun tüm belge bütününde sabit olduğu gerekçesiyle boşanmaya karar verdi. Belirtilen karara karşı müddeti içinde davalı-karşı davacı erkek vekili tarafından istinaf isteminde bulunuldu. Bölge adliye mahkemesi, eksik konular sebebi ile belgeyi birinci derece mahkemesine gönderdi. Birinci Derece Mahkemesi bir defa daha tarafların boşanmasına karar verdi. Bu karara karşı da müddeti içinde davalı-karşı davacı erkek vekili istinaf müracaatında bulundu. Bölge Adliye Mahkemesi istinaf istemini asıldan reddetti. Bölge Adliye Mahkemesinin bu kararına karşı müddeti içinde davalı-karşı davacı erkek vekili temyiz isteminde bulundu.
Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’nden sanal alem kararı
Dosyayı temyiz evresinde ele alan Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, yaptığı inceleme sonucunda bozma ilamında şu sözlere yer verdi:
“Taraflarca karşılıklı olarak açılan boşanma davalarının yapılan yargılaması sonucunda Birinci Derece Mahkemesince; bayana, daima diğer erkeklerle görüştüğü, kendisini toplumsal medyada Zeynep ismi ile bekar olarak tanıttığı, farklı erkeklerin meskenine girip çıktığı, toplumsal medyada bu erkeklerle görüşüp iletileşmek suretiyle cinsel içerikli fotoğraflar paylaştığı ve farklı isimlerle hesaplar açtığı, sık sık ortak konuttan gittiği, erkeğe ise meskenden çıkarken bayanın üzerine kapıyı kilitlediği, giysisine karıştığı, çok kıskanç olduğu, hayat biçimine müdahale ettiği, camdan dışarı bakmasına dahi müsaade vermediği, bayana hakaret ettiği olayları kusur olarak yüklenmiş ve boşanmaya sebebiyet veren olaylarda tarafların eşit kusurlu olduğu kabul edilerek asıl davanın evlilik birliğinin sarsılması hukuksal sebebine dayalı olarak karşı davanın ise haysiyetsiz hayat sürme türel sebebine dayalı olarak kabulü ile tarafların boşanmalarına ve fer’ilerine karar verilmiştir. Kararın davalı-karşı davacı erkek vekili tarafından asıl davanın kabulü, 4721 sayılı Kanunu’nun 161 inci ve 162 inci unsurları kararları uyarınca açtığı karşı davasının reddi, kusur belirmesi, tazminat taleplerinin reddi, önlem nafakası, yetki itirazının reddi istikametinden istinaf kanun yoluna başvurulması üzerine istinaf incelemesi yapan Bölge Adliye Mahkemesince, davalı-karşı davacı erkek vekilinin istinaf müracaatının asıldan reddine karar verilmiş, karar davalı-karşı davacı erkek vekili tarafından temyiz edilmiştir. Toplanan kanıtlara ve Birinci Derece Mahkemesince kabul edilen ve gerçekleşen kusurlu davranışlara nazaran bayanın zina hareketinin ispatlandığı, boşanmaya sebebiyet veren olaylarda bayanın, erkeğe göre ağır kusurlu olduğu anlaşılmaktadır. O halde, erkek tarafından zina hukuksal sebebine dayalı olarak açılan davanın da kabulüne karar verilmesi gerekirken reddi yanlışsız olmamıştır.”
