Türkiye Taşkömürü Kurumu (TTK) Amasra Müessesine ilişkin maden ocağında 43 emekçinin hayatını kaybettiği, 9 personelin yaralandığı patlamanın üzerinden 1 yıl geçti.
Patlamada hayatını kaybeden maden personelleri, 33 yaşındaki Selçuk Ayvaz ile 23 yaşındaki Rahman Özçelik’in ailesi, çocuklarını kaybetmenin acısını birinci günkü üzere yüreklerinde hissediyor.
Selçuk Ayvaz’ın annesi Habibe Ayvaz, 43 madenci ailesi üzere kendisinin de büyük acı çektiğini söyledi.
Gözyaşlarına hakim olamayan Ayvaz, bir yılın daima acı ve gözyaşıyla geçtiğini anlattı.
“İçimdeki bu ateş dinmez”
Ayvaz, daima oğlunun fotoğraflarını öperek teselli bulmaya çalıştığını lisana getirerek, “İçimdeki bu ateş dinmez. Ben ne vakit mezara girersem, yavruma kavuşursam o vakit dinecek inşallah. Allah kimseye bu türlü acı göstermesin. ‘Oğlum neredesin, yavrum gel’ diye bağırıyorum lakin yok, gelmiyor. Bizim için çok güç. Kendimizi işe veremiyoruz. Karı koca ne yapalım, eşim bir tarafta ben bir tarafta ağlayıp duruyoruz. Bizim hayatımız bu türlü geçiyor.” diye konuştu.
Acılarının dinmeyeceğini belirten Ayvaz, “Patlamadan çabucak evvel annemi kaybettim lakin ben evladım öldükten sonra bütün acıları unuttum. Evlat acısı üzere bir acı yok. Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın, hele ki genç vefat göstermesin. Çok sıkıntı.” sözünü kullandı.
“4 çocukluk arkadaşı tıpkı patlamada hayatını kaybetti”
Rahman Özçelik’in babası Yusuf Özçelik de oğlunu daha yeni kaybetmiş üzere acı içinde olduğunu vurguladı.
Özçelik, “Derler ki ‘Ateş düştüğü yeri yakar’, birebir halde acımız devam ediyor. Unutulmayacak büyük bir acı.” dedi.
Aradan geçen bir yılda hayatlarında değişiklik olmadığını, tıpkı acıyla yaşadıklarını kaydeden Özçelik, “Mahkeme süreci devam ediyor. Bizler de katılıyoruz. İnşallah adalet yerini bulur da sorumlular bizi tatmin edecek cezaya çarptırılır.” biçiminde konuştu.
Özçelik, patlamada hayatını kaybedenler ortasında Makaracı köyünden oğlu ile 3 kişinin bulunduğunu, hepsinin çocukluk arkadaşı olduğunu ve maden ocağındaki işlerine birebir vakitte başladıklarını anlattı.
Emekli madenci olan babasının, çalışma koşulları nedeniyle bu işi yapmasına müsaade vermediğini lisana getiren Özçelik, şöyle devam etti:
“1985’de askerden geldim, 1986’da ocağa işe alım oldu ancak babam beni işe sokmadı. O yıl işe girenlerden hem asker arkadaşım hem köylüm olan bir arkadaşım maden ocağında göçükte hayatını kaybetti. Oğlum Rahman da ağabeyi üzere daima asker olmak istiyordu, onun için maden ocağına girdiğine sevinmemişti. Lakin annesi ‘Sen de uzman çavuş olursan biz kiminle kalacağız?’ diyerek karşı geldi. O da annesini kıramadı.”
