Tırnak yeme davranışı, genel olarak çocuklarda 3-4 yaş sonrasında görülmeye başlar. Bu davranış, 0-2 yaş ortasındaki oral evre sonrasında giderek yaygınlaşır. Çocuklarda sıkça görülen bir davranış olup, kimileri yalnızca el tırnaklarını, kimileri ise hem el hem ayak tırnaklarını yer yahut yalnızca koparıp tüketebilirler. Bu davranışın hem hijyen hem fizikî sıhhat hem de ruhsal sıhhat açısından olumsuz tesirleri olabilir. Tırnak yeme alışkanlığı, tırnakları ve parmak yapısını bozacak kadar kronikleştiğinde önemli bir sorun haline gelebilir.
Aileler, bu sıkıntıyla karşılaştıklarında ekseriyetle görmezden gelme yahut denetim etmeye çalışma yoluna sarfiyatlar. Sonrasında acı ojeler, eli farklı uğraşılarla meşgul etme üzere davranışsal yollar denemeye başlarlar. Lakin bu tıp metotlar sorunun kökenini manaya konusunda yetersiz kalabilir.
Tırnak yeme davranışının altında yatan nedenleri anlamak değerlidir. Bu davranış, çoklukla çocukların derin duygusal yansıların akabinde ortaya çıkar. Utanç, tasa, dehşet, suçluluk, değersizlik üzere hisler tırnak yeme alışkanlığını tetikleyebilir. Hangi hissin altında yattığını anlamak, çocuğa nasıl yaklaşılması gerektiğini belirlemek açısından kıymetlidir.
Tırnak yeme davranışının altında yatan duyguyu anlamak, çocuğa uygun müdahale usullerinin seçilmesini sağlar. Örneğin, bir çocuğun tasaları nedeniyle tırnak yediği durumda, tasanın kaynağını ortadan kaldırmak ve çocuğu rahatlatmak gerekebilir. Bu his devam ettiği sürece davranış da devam edebilir. Bu nedenle davranışın altında yatan hisle başa çıkmak değerlidir.
Ebeveynlerin yapması gereken, çocuklarının tırnak yeme davranışını görmezden gelmek yahut dışsal müdahalelerle söndürmeye çalışmak yerine, davranışın altında yatan nedenleri anlamaya çalışmaktır. Bu noktada, profesyonel yardım almak gerekebileceği unutulmamalıdır. Çocuk oyun terapistleri yahut uzman psikologlar, çocuğun davranışının altında yatan duygusal nedenleri anlamak ve çözmek konusunda yardımcı olabilirler. Unutmayın ki çocukların davranışları, çoklukla aile içi dinamiklerin bir yansımasıdır ve bu nedenle çocuğun davranışını anlamak, aile sistemini anlamakla başlar.
Sonuç olarak, tırnak yeme davranışı üzere fonksiyonsuz davranışlar, çocukların derin duygusal gereksinimlerini söz etme yoludur. Bu davranışları yalnızca sorun olarak görmek yerine, altında yatan nedenleri anlamaya çalışmak ve çocuğa uygun dayanak sağlamak kıymetlidir. Bu biçimde çocukların duygusal gereksinimleri karşılanabilir ve davranışları olumlu tarafta değiştirilebilir.
